Vorig jaar maakte ik een bijzondere reis met mijn moeder. Ons reisdoel was Glückstadt, een havenstadje in Noord Duitsland, waar we een reünie bezochten van haar eindexamenklas uit 1950. Voor Marleni een cadeautje natuurlijk, zo’n taxichauffeur naar haar herinneringen. Voor mij een bijzondere manier om dichter bij mijn moeder te komen.

Pas vorig jaar hoorde ik dat ze het bombardement van 1942 in Lübeck had meegemaakt. Als negenjarig meisje. En wat dat voor haar betekende toen. Niet voor te stellen dat ik dat nooit heb geweten. Ze liet me zien waar ze in de toenmalige ‘schuilkelder’ heeft gezeten, een gewone berging onderin hun flatgebouw. En op welke plekken de bommen waren gevallen.

Van de oorspronkelijke groep van zevenendertig waren er nu nog zes aanwezig. Haring met slagroom en rode bessen met ijs toe maakte het geheel compleet.

Marleni ontmoette mijn vader op vakantie in Zuid Duitsland in 1952 en kwam later naar Nederland. Het was een bijzonder stel: Edo was van Joodse afkomst en zijn familie was gehavend de oorlog uit gekomen. Marleni een Duitse vrouw; haar vader was ingenieur die aan U-Boten bouwde tijdens de oorlog. Het was voor hem de enige mogelijkheid om niet naar het Russische front gestuurd te worden.

Ze was éénentwintig toen ze naar Amsterdam kwam, nu vijfenzestig jaar geleden. In 1953 trouwden ze omdat de verblijfsvergunning van Marleni afliep. Nog steeds als ik bij mijn moeder de televisie aanzet, staat hij op een Duitse zender.

Interview: Maja Verweij 27 februari 2018